SAMOOBRONA I TECHNIKI INTERWENCJI JIUJUTSU
W aspekcie walki wręcz samoobrona to ogół działań mających na celu obronę przed fizycznym atakiem napastnika.
Obrona konieczna polega na odpieraniu bezprawnego bezpośredniego zamachu na jakiekolwiek dobro chronione prawem. W myśl art. 25 § 1 kodeksu karnego nie popełnia przestępstwa, kto w obronie koniecznej odpiera bezpośredni, bezprawny zamach na jakiekolwiek dobro chronione prawem. Sposób obrony musi być jednak współmierny do niebezpieczeństwa zamachu.
Jednym z celów treningu polskiego Jiujutsu jest przygotowanie ćwiczącego do realnej walki wręcz w ramach obrony koniecznej. W sytuacjach ekstremalnych biegłość w walce wręcz i samoobronie może decydować o przeżyciu.
Techniki Samoobrony Jiujutsu dostosowane są do konkretnych, realnych form zagrożenia życia lub zdrowia bądź też naruszenia nietykalności cielesnej. Samoobrona Jiujutsu zakłada opanowanie technik obronnych przed chwytem za ubranie, kończyny, głowę, włosy, szyję, uderzeniem ręką, nogą, głową, atakiem kijem, nożem, zagrożeniem bronią palną.
Z kolei Techniki interwencji Jiujutsu to techniki ofensywne w postaci chwytów obezwładniających (również z wykorzystaniem kajadnek) oraz nokautujących technik Jiujutsu, które stosuje się w celu obezwładnienia, unieszkodliwienia bądź też całkowitej eliminacji przeciwnika. Techniki interwencji Jiujutsu mogą być wykorzystane podczas działań policji, straży granicznej, wojska oraz innych formacji militarnych, w ramach czynności służbowych związanych z użyciem tzw. środków przymusu bezpośredniego bądź też w warunkach bojowych.